Zofia Artymowska (1923-2000), POLIFORMY CXXIX - WYSPA - PEJZAŻ, 1989 r.

akryl/płótno, 92 x 130 cm
sygnowany, datowany i opisany na odwrocie: ZOFIA ARTYMOWSKA | POLIFORMY - CXXIX, 1989 | WYSPA - PEJZAŻ; nalepka Muzem Narodowego w Gdańsku
WYSTAWIANY:
- Zofia Artymowska. Nieskończona geometria, ASP Wrocław, 10.11.2017 - 15.03. 2018
- Zofia Artymowska. Przestrzeń i konstrukcja. Muzeum Narodowe w Gdańsku. Oddział Zielona Brama, 14.07-10.09.2017
- Zofia Artymowska, Poliformy - pejzaże, Biuro Wystaw Artystycznych w Łodzi, Listopad, grudzień 1990, (poz. kat. 27)
- Zofia Artymowska, POLIFORMY- PEJZAŻE, Malarstwo, Stara Kordegarda 4.X - 29. X.1989, Towarzystwo Przyjaciół Sztuk Pięknych w Warszawie, (poz. kat. 10)

W latach 70. artystka tak definiowała swoją twórczość: „Fundamentalne założenie moich poszukiwań wywodzi się z przekonania, że podstawowym elementem wszystkiego, co nas otacza, co istnieje dokoła nas, jest jednostka, ułożona, powielona lub zakomponowana w różny sposób”. Zgodnie z tą koncepcją formy cylindryczne służyły artystce do komponowania przestrzeni i obiektów w niej rozmieszczonych. Warto jednak zauważyć, że wypowiedź ta jest wynikiem doświadczeń wizualnych artystki i ma związek z jej pobytem na Bliskim Wschodzie. Obserwacja tamtejszych formacji geologicznych jak i tradycyjnej architektury sprawiła, że abstrakcyjne kompozycje Artymowskiej, odsyłają widza do rzeczywistości zewnętrznej, do pejzażu - tak naturalnego, jak i architektonicznego. Dowodem na to, są podwójne tytuły nadawane Poliformom. Przykładem jest prezentowana kompozycja "Poliformy CXXIX, Wyspa - Pejzaż" z 1987 r. W tym okresie powstały też obrazy: "Poliformy CXXIII, Wielka śruba - Pejzaż" (1987), czy "Poliformy CXXVI, Pejzaż" (1988). Stopień przekształcenia/przetworzenia przez artystkę tego, co zobaczone w świecie zewnętrznym, pozwala odbiorcy na skojarzenia własne i niekiedy bardzo dalekie od wizji autorki. Z dzisiejszej perspektywy prezentowany obraz jawi się raczej jako pejzaż wielkomiejski, zapełniony wysokościowcami. Charakterystyczne dla Artymowskiej cieniowanie prostokątnych form, dające efekt metalicznych powierzchni, sprawia, że przed oczami mamy miasto prawdziwie futurystyczne.