Jan Małeta (1890 - 1962), Nagroda Przechodnia Dowódcy Żandarmerii dla Związku Strzeleckiego, Warszawa 1934

Artysta: Jan Małeta (1890 Tarnów - 1962 Warszawa)
Wysokość: 33,5 cm
Wymiary podstawy: 9,3 x 9,3 cm
Waga 4kg.

Żołnierz Wojska Polskiego – Nagroda Przechodnia Dowódcy Żandarmerii (podpułkownika Felicjana Plato Bałaban) dla Związku Strzeleckiego, Warszawa 1934
Brąz patynowany, pełny odlew, cyzelowany, na podstawie z polerowanego bazaltu
Monumentalna figura żołnierza Wojska Polskiego, wykonana w 1934 roku przez uznanego rzeźbiarza Jana Małetę, cenionego twórcę licznych realizacji batalistycznych i patriotycznych. Przedstawia polskiego żołnierza w pełnym umundurowaniu z karabinem trzymanym w pozycji marszowej. Rzeźba cechuje się wyjątkowo wysoką klasą wykonania, z dbałością o detale munduru, ekwipunku i uzbrojenia.
Pełny odlew z brązu został precyzyjnie cyzelowany, co uwydatnia realistyczne szczegóły i nadaje postaci dynamiczny, niemal żywy charakter. Subtelna patynacja dodaje głębi i podkreśla szlachetność materiału. Całość osadzona jest na masywnej, polerowanej bazaltowej podstawie, co podkreśla jej prestiżowy charakter.
Obiekt ten stanowi nagrodę przechodnią Dowódcy Żandarmerii dla Zespołu Strzeleckiego w Warszawie w 1934 roku, co potwierdza inskrypcja na podstawie.
Jan Małeta zasłynął jako autor pierwszego rzeźbiarskiego upamiętnienia Powstania Warszawskiego, Płaskorzeźby „Jezu ratuj, bo giniemy”, stworzonej jeszcze w czasie wojny. Jest również twórcą jednego z najbardziej rozpoznawalnych popiersi Marszałka Józefa Piłsudskiego, a także postacią zaangażowaną w spór o autorstwo projektu rzeźby Małego Powstańca.
Doskonały przykład przedwojennej sztuki rzeźbiarskiej, łączący mistrzowskie rzemiosło z unikatowym historycznym kontekstem.
Stan ogólny jak na zdjęciach.
----------

Felicjan Plato Bałaban (1891–1975) – pułkownik żandarmerii Wojska Polskiego, uczestnik walk o niepodległość, doświadczony oficer Legionów Polskich oraz Armii II Rzeczypospolitej. Po ukończeniu studiów prawniczych na Uniwersytecie Lwowskim aktywnie działał w strukturach niepodległościowych, będąc członkiem Związku Walki Czynnej i „Strzelca”. W 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich, gdzie pełnił służbę w oddziałach żandarmerii polowej, a następnie w Żandarmerii II Brygady Legionów. W czasie I wojny światowej walczył na froncie wschodnim i włoskim, a po kryzysie przysięgowym był internowany oraz wcielony do armii austro-węgierskiej.
Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i wziął udział w obronie Lwowa. Od 1920 roku związał swoją karierę wojskową z żandarmerią, pełniąc kluczowe funkcje w jej strukturach. W czasie III powstania śląskiego organizował i szkolił żandarmerię powstańczą, a później pełnił funkcje dowódcze w różnych dywizjonach żandarmerii. W latach 20. i 30. piastował wysokie stanowiska w Dowództwie Żandarmerii, a w 1939 roku został mianowany naczelnym szefem żandarmerii w Sztabie Naczelnego Wodza.
Po klęsce kampanii wrześniowej został internowany w Rumunii, a następnie osadzony w niemieckim oflagu, gdzie przebywał do końca wojny. Po jej zakończeniu wrócił do Polski, osiedlając się we Wrocławiu, gdzie zmarł w 1975 roku. Jego zasługi dla Wojska Polskiego i żandarmerii pozostają ważnym elementem historii polskiego oręża.