KADDISCH AND OTHER POEMS 1958-1960, San Francisco 1972, The Pocket Poets Series nr FOURTEEN, s. 100, form. 12 x 15,5, jęz. angielski, oprawa broszurowa, na stronie tytułowej dedykacja autora.
Irwin Allen Ginsberg – legenda amerykańskiej kontrkultury, nieformalny lider Beat Generation, a przede wszystkim przyjaciel Jacka Kerouaca, Neala Cassady’ego, Williama S. Burroughsa i Boba Dylana – podobno zawsze miał pod ręką długopis i kartkę, by w każdej chwili móc napisać list. Ten niemal fanatyczny wielbiciel słów i literatury, przenikliwy myśliciel i krytyk Ameryki przez całe życie prowadził ożywioną korespondencję nie tylko z rodziną i przyjaciółmi, ale także z pisarzami i politykami. Reagował, dyskutował, popadał w intelektualne samouwielbienie, szukał ratunku w sztuce i psychoanalizie. Jego listy są pełne emocji, gwałtowne, soczyste i przepełnione ironią, a także zaskakująco dosadne. Opisy nocnego życia Nowego Jorku, alkoholowych i narkotycznych sesji, pobytu w szpitalu psychiatrycznym, homoseksualnych przygód, artystycznych happeningów składają się na lustro, w którym odbija się życie osobiste wrażliwego poety, i ukazują, jak ewoluowały jego poglądy na literaturę, filozofię, sztukę.
Ginsberg zaczął pisać wiersz "Kadish" w hotelu Beat w Paryżu w grudniu 1957 r., a ukończył go w Nowym Jorku w 1959 r. Był to główny wiersz w zbiorze Kadisz i inne wiersze (1961). Jest uważany za jeden z najlepszych wierszy Ginsberga, a niektórzy uczeni uważają, że jest to jego najlepszy.
Tytułowy kadisz odnosi się do modlitwy lub błogosławieństwa żałobnika w judaizmie . Ten długi wiersz był próbą opłakiwania przez Ginsberga swojej matki, Naomi, ale także odzwierciedla jego poczucie straty z powodu wyobcowania z religii, z której się urodził. Tradycyjny Kadisz nie zawiera odniesień do śmierci, ale wiersz Ginsberga jest pełen myśli i pytań o śmierć.
