Günther Uecker, Bez tytułu, 1985

litografia, papier, 70 x 50,5 cm sygnowany, datowany i opisany u dołu: H.C. Uecker 85

pochodzenie: kolekcja prywatna, Niemcy Günther Uecker (1930, Wendorf w Meklemburgii) swoją edukację artystyczną rozpoczął w 1949 roku, podejmując studia w Wismarze. Swoją edukację kontynuował w Berlinie-Weißensee, a w 1955 rozpoczął studia w Kunstakademie w Düsseldorfie w pracowni Otto Pankoka.

W 1960 roku dołączył do grupy ZERO z Heinzem Mackiem i Otto Piene, artystami propagującymi nowy początek sztuki w opozycji do niemieckiego Informelu. Zajmował się medium światła, badał zjawiska optyczne, ciągi struktur i sfery oscylacji, które aktywnie wpływają na odbiorcę. Uecker, Mack i Piene rozpoczęli współpracę we wspólych poczukiwaniach w ramach grupy w Stedelijk Museum w Amsterdamie w 1962 roku co zaowocowało stworzeniem „Salon de Lumière” w Palais des Beaux-Arts w Paryżu. Kolejne „świetliste komnaty” pojawiły się w Krefeld i we Frankfurcie. Od 1966 roku, po rozwiązaniu grupy ZERO i po ostatniej wspólnej wystawie, Uecker coraz częściej używał paznokci jako artystycznego środka wyrazu – materiału, który do dziś stanowi centrum jego twórczości. Na początku lat 60. zaczął wbijać gwoździe w meble, instrumenty muzyczne i przedmioty gospodarstwa domowego, a następnie zaczął łączyć gwoździe z motywem światła. Światło i elektryczność były jednymi z głównych tematów, a naturalne materiały, takie jak piasek i woda, zostały włączone do jego instalacji, co zaowocowało interakcją różnych elementów (światła, przestrzeni, ruchu i czasu).

Twórczość Ueckera obejmuje malarstwo, grafikę, instalacje, a także scenografię i filmy. Ogromny wpływ na twórczośc Ueckera miała wschodnioeuropejska awangarda lat 20. i 30. XX wieku, którą zestawiał często z kulturą i ideami krajów ajatyckich. Twórczość artystyczna Ueckera osiąga apogeum w 2000 roku podczas realizacji sali modlitewnej, którą projektuje dla odbudowanego budynku Reichstagu w Berlinie. Uecker wykładał od 1974 do 1995 w Kunstakademie w Düsseldorfie i został mianowany na profesora w 1976. Halina Jaworski była jego pierwszą mistrzynią (Meisterschülerin). Wraz z Otto Piene, Heinzem Mackiem i Mattijsem Visserem założył w 2008 roku międzynarodową fundację ZERO.