Ryszard Winiarski, SERIES 1, 2, 3, 4, 5..., 1978/79

teka 10 serigrafii: 10 plansz 20 x 20 cm każda, wymiar teki 21 x 21 cm

Teka zawiera 2 karty tytułowe i 10 plansz, każda ± 19 x 18 cm

sygn. z matrycy l.d.: [tytuł], oł. p.d.: 21/40 winiarski 78/79

Karty tytułowe:

1 nadruk p.d.: ryszard winiarski | suite de 10 sérigraphies | tirage 40 exemplaires |

neuchâtel, aout 1979 | éditions média

2 dwie kompozycje (białe pokratkowane pole z l. podpisane: 1, 2, 3, 4, 5...,

po p. jednolicie czarne, podpisane: 1, 2, 3, 4, 5...),

napis śr.d.: series | 1, 2, 3, 4, 5… | winiarski | 1978

Plansze:

1, 1, 1, 2, 1, 3...

2, 1, 2, 2, 2, 3...

3, 1, 3, 2, 3, 3...

4, 1, 4, 2, 4, 3...

1+2, 3+4, 5+6, 7+8, 9+10...

1x2, 3x4, 5x6, 7x8, 9x10...

12, 22, 32, 42, 52, 62...

13, 23, 33, 43, 53, 63...

1, 2, 3, 4, 5, 6...

1, 2, 3, 4, 5, 6...

Ryszard Winiarski (Lwów 1936 - Warszawa 2006) ukończył w 1959 Politechnikę Warszawską i podjął studia malarskie w ASP w Warszawie (1960-1966). Pod koniec studiów, w 1965 sformułował własny program artystyczny i zrealizował pierwsze prace z serii pt. „Próby wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych“. Otrzymał za nie I nagrodę na Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach w 1966. Jako stałe moduły prac przyjął kwadraty w kolorach czerni i bieli, których kolejnością i rozmieszczeniem rządzi przypadek - rzut kostką do gry, losowanie lub wybór liczb przypadkowych. W 1970 wprowadził do swych prac trzeci wymiar w formie obrazów przestrzennych lub jako iluzję przestrzeni uzyskaną przez wykreślanie perspektywy linearnej. W 1971 powstały pierwsze obrazy z wmontowanymi lustrami. Od 1972 artysta aranżował też „gry“ z udziałem widzów, którzy stosując jego środki i metodę wypełniali płaszczyznę czy pomieszczenie własną „wystawą“. Od ok. 1983 Winiarski włączył do swych prac elementy znaczeniowe, symboliczne i odwołujące się do emocji, jak kształt krzyża, naturalne materiały i zabiegi na nich, np. gięcie (instalacje: Geometria w stanie napięcia, 1984, Czarny kwadrat czyli fruwająca geometria, 1984, Hommage dla Henryka Stażewskiego, 1989). Równolegle artysta od 1960 uprawiał scenografię teatralną, będąc autorem kilkudziesięciu realizacji w tej dziedzinie w teatrach całej Polski. Uczestniczył w wielkiej liczbie wystaw w Polsce i za granicą, w tym: Biennale w Sao Paulo 1969, I i II Biennale des Konstruktivismus, Norymberga 1969 i 1971, Konstrukcja w procesie, Łódź 1981 i Monachium 1985. Zmarł 4 grudnia 2006 w Warszawie.