Drzeworyt autorstwa Stanisława Brzęczkowskiego (1897-1955), znanego malarza, grafika i topografa.
W swoich pracach posługiwał się różną techniką graficzną, choć najczęściej były to drzeworyty, litografie i akwaforty. Zajmował się opracowaniem graficznym, zwłaszcza typografią książek. Prace jego cieszyły się uznaniem i były eksponowane na wielu wystawach. Za swoje prace otrzymał nagrodę i medal 600-lecia Bydgoszczy. 24 listopada 1946 r. zorganizowano wystawę indywidualną jego prac, którą zaprezentowano w Pomorskim Domu Sztuki w Bydgoszczy. Druga podobna wystawa odbyła się w 1952 r. Przedstawiono wówczas 140 jego grafik i rysunków oraz projektów realizacji z zakresu grafiki użytkowej.
W 1946 r. wydał drugą tekę miast pomorskich pt. Wielkie Pomorze. Potem wykonał jeszcze kilka drzeworytów będących ilustracjami Sonetów krymskich Adama Mickiewicza i Borysa Godunowa Aleksandra Puszkina. Uczestniczył we wszystkich organizowanych wówczas wystawach ogólnopolskich (Sopot 1949, Warszawa 1951, 1952). Reprezentował również Polskę na wystawach zagranicznych (Wenecja 1952, Pekin i Szanghaj 1953, Moskwa, Praga). Zajmował się ponadto redagowaniem czasopisma fachowego „Poligrafika” i bydgoskiego czasopisma społeczno-kulturalnego „Arkona”, oraz działalnością w bydgoskim Klubie Literacko-Artystycznym.
Był także czynnym działaczem wielu związków artystycznych. Od 1923 r. działał w Związku Grafików Polskich, od 1935 r. w Związku Plastyków Pomorskich. Po II wojnie światowej był jednym z założycieli i sekretarzem Okręgu Pomorskiego Związku Polskich Artystów Plastyków. Jako grafik zasłynął perfekcyjnym opanowaniem technik graficznych. Prace jego charakteryzowała misterność wykonania pozwalająca na wydobycie lirycznego nastroju.
"Borysa Godunowa" autorstwa Aleksandra Puszkina możemy nazwać rosyjskim Makbetem, to opowieść o władzy, zbrodni i tyranii, jakże ponadczasowa dla kraju rosyjskiego. Godunowa w dramacie poznajemy zimą 1598 r., kiedy po śmierci cara Fiodora w Rosji panuje bezkrólewie. Wielu upatruje właśnie w nim najlepszego kandydata do tronu, lud modli się o jego zgodę, tylko bojarzy odnoszą się z niechęcią do tej propozycji: Borys, choć najpotężniejszy z nich, pochodzi z mało znaczącego rodu.
Sam Godunow nie czuje się godny władzy, dręczy go bowiem tajemnica popełnionej przed laty zbrodni, kiedy zamordował siedmioletniego synka Iwana Groźnego, Dymitra. Ale modły i prośby poddanych i patriarchy odnoszą skutek. Borys ze strachem i pokorą przyjmuje władzę. Mijają lata. Panowanie Godunowa nie jest szczęśliwe: lud (podburzony rozsiewanymi pogłoskami o dawnym mordzie) odsuwa się od władcy, bojarzy buntują się wobec cara ograniczającego ich samowolę, sumienie Borysa nie daje mu chwili spokoju...
Na domiar złego z Polski dochodzą wieści o pojawieniu się na dworze Zygmunta Wazy Dymitra Samozwańca, który podając się za cudownie ocalonego carewicza, rusza na czele wojsk polskich, kozackich i części zbuntowanych panów rosyjskich na Moskwę. Borys jest w pułapce: tylko przyznanie się do zbrodni mogłoby zdemaskować uzurpatora, ale równocześnie odebrałoby prawo do korony Godunowowi.
Car drży o losy swojego ukochanego syna Fiodora, a widząc wokół siebie narastającą wrogość, odkrywa, że jego wieloletnie starania, by dobrze rządzić Rosją, były daremne: Czyń dobrze - nikt nie powie ci dziękuje; rabuj i trać - nie będzie ci z tym gorzej. Surowość i okrucieństwo nie uratuje już jego władzy. Dymitr, po przejściowych niepowodzeniach, podchodzi pod mury Moskwy.
Stan drzeworytu bardzo dobry, całość podklejona na tekturze.
Ciekawostka: z tyłu tektura została podklejona rysunkiem pastelami, przedstawiającymi ruiny kościoła, anonimowego autora.
Wymiary: drzeworytu: 445 x 380 mm (z tekturą) 245 x 350 mm (bez oprawy)
Sygnowany podpisem autora.
