Arika Madeyska, Bez tytułu, 1997
Olej na płótnie, 16 x 22 cm,
Sygnowany "MADEYSKA" w prawym górnym rogu.
Praca pochodzi z kolekcji spadkobierców artystki.
Arika Madeyska urodziła się w 1920 r. w Warszawie, w szlacheckiej rodzinie o tradycjach inteligenckich i patriotycznych (jej ojciec Władysław Lubicz-Orłowski był inżynierem-rolnikem, a w trakcie II wojny światowej działał w AK). W 1953 r. Madeyska ukończyła Wyższą Szkołę Sztuk Pięknych w Sopocie, gdzie studiowała pod kierunkiem Artura Nachta-Samborskiego i Jacka Żuławskiego. Na akademii poznała swojego pierwszego męża, Romana Poray-Madeyskiego, asystenta wydziału malarstwa ściennego. Wkrótce po ukończeniu przez artystkę studiów, młode małżeństwo przeniosło się do Warszawy, gdzie szybko stali się częścią życia artystycznej bohemy. To właśnie w stolicy Madeyska rozpoczęła poważną karierę, a jej prace zdobyły uznanie tak publiczności, jak i krytyki i nawet instytucji oficjalnych, które przyznały jej wiele nagród, mimo iż artystka odrzucała styl realizmu socjalistycznego, posługując się własnym, unikatowym językiem malarskim. Madeyska zaczęła wystawiać i zdobywać nagrody pod koniec lat pięćdziesiątych: jej pierwsza indywidualna wystawa miała miejsce w 1959 r. z okazji Salonu Nowej Kultury w Warszawie. Jak stwierdziła sama artystka : „Dużo pracowałam i malowałam bez przerwy. Byłam dość znana. Zapraszano mnie na wszystkie wystawy, zdobywałam nagrody, muzea kupowały moje obrazy i nawet trochę ludzi kupowało też. Zostałam wylansowana, wcale się o to nie starając, to się samo stało”.
Jednakże mimo sukcesów – a za sprawą m.in. problemów osobistych – Madeyska zdecydowała się na definitywny wyjazd do Paryża w 1963 r. Przez pierwsze lata w stolicy Francji cierpiała ogromną biedę, po pewnym czasie jednak jej sytuacja się poprawiła, z jednej strony dzięki pomocy innych Polaków obecnych we Francji – czy to polskiej bohemy artystycznej czy to kręgu „Kultury” – z drugiej zaś dzięki jej talentom artystycznym. Madeyska nauczyła się bowiem zawodu konserwatora sztuki i wykonywała go najpierw w pracowni Joanny Wierusz-Kowalskiej (za jej pośrednictwem uczestniczyła m.in. w odnawianiu fresków w Fontainebleau), później zaś na własny rachunek. Począwszy od 1972 r. – kiedy to wyszła za mąż za Jacoba Carlo i zyskała swobodę ruchu, której nie miała wcześniej, gdyż władze komunistyczne pozbawiły ją paszportu – wiele podróżowała po całym świecie. W tym czasie ponownie zaczęła wystawiać; wcześniej jej kariera malarska cierpiała ze względu na trudną sytuację życiową i konieczność podjęcia pracy zarobkowej, uniemożliwiającej skoncentrowanie się na własnej twórczości.
W 1991 r. Madeyska odnowiła kontakty z krajem i ponownie zaczęła wystawiać swoje prace w Polsce. Artystka zmarła w Paryżu w 2004 roku.
Styl Ariki Madeyskiej wielokrotnie ulegał przemianom: artystka ewoluowała od figuratywnych pejzaży miejskich w stronę abstrakcji z elementami geometrycznymi, gdzie najpierw dominowały linie nasuwające na myśl niektóre prace Mondriana, później zaś formy coraz bardziej obłe i wreszcie koła. Jednak przez całe życie artystka preferowała niewielkie formaty i delikatne, stonowane kolory. Jej prace eksponowane były na licznych wystawach w galeriach całego świata, m.in. w Japonii, Szwajcarii, Brazylii, Słowenii oraz w Stanach Zjednoczonych. Była laureatką wielu nagród krajowych i zagranicznych.
