drzeworyt barwny, tusz, papier, 24,5 x 16 cm (wymiar papieru), sygnatura artysty, napis w jęz. japońskim u dołu - imię przedstawionej postaci.
Drzeworyt pochodzi z serii „Biografie sławnych kobiet z dawnych i współczesnych czasów”, zaprojektowanej przez Utagawę Kunisadę I na początku lat sześćdziesiątych XIX w., a wydanej w 1918 r. w Tokio przez Yoshikawę Kōbunkana. Każda praca z serii przedstawia znaną kobietę z japońskiej historii lub legendy, od poetek Ono no Komachi i Sei Shonagon, po legendarną wojowniczkę Tomoe Gozen i księżniczkę Matsuura Sayo hime, która zamieniła się w kamień, czekając na powrót męża z Korei.
Utagawa Kunisada, znany również jako Utagawa Toyokuni III, był japońskim artystą ukiyo-e. Jest uważany za najbardziej popularnego, płodnego i odnoszącego sukcesy komercyjne projektanta drzeworytów ukiyo-e w XIX-wiecznej Japonii. W swoim czasie jego reputacja znacznie przewyższała reputację jego współczesnych, Hokusai, Hiroshige i Kuniyoshi. Był uczniem Toyokuniego Utagawy. Tworzył najczęściej różnorodne portrety kobiece (bijinga), niekiedy o charakterze erotycznym (shunga), a także cechujące się ekspresyjnością ujęcia wizerunki aktorów teatru kabuki. Zajmował się także ilustratorstwem książkowym w technice tradycyjnego drzeworytu.
Urodził się w pobliżu Edo jako syn zamożnego kupca posiadającego licencję na prowadzenie promu. W wieku 15 lat Kunisada dołączył do prestiżowej szkoły artystycznej Utagawy Toyokuniego i przyjął imię Kunisada. W 1807 r. Kunisada stworzył swoją pierwszą ilustrowaną książkę, a następnie opublikował swoje pierwsze grafiki aktorskie w 1808 r., szybko zdobywając powszechną sławę. Podczas, gdy inni artyści, tacy jak Kuniyoshi Utagawa czy Hiroshige, przez lata walczyli o uznanie, Kunisada od samego początku odniósł szybki sukces. Ostatecznie stał się najbardziej komercyjnym grafikiem drzeworytniczym swoich czasów. W 1825 r. zmarł Toyokuni I, wobec czego Kunisada podjął decyzję o przyjęciu imienia swojego mistrza i zaczął odnosić się do siebie jako Toyokuni. Odtąd stał się rozpoznawany jako Toyokuni III (imię Toyokuni II zostało przyjęte przez mniej znanego artystę ukiyo-e o imieniu Toyoshige, który był zięciem Toyokuni I i zastąpił go na czele szkoły Utagawa po śmierci teścia). Pomimo istniejącej rywalizacji między Kunisadą i Kuniyoshim, obaj artyści zaangażowali się we wspólne projektowanie i publikowanie serii grafik. Ponadto Kunisada uczestniczył we wspólnych projaktach drzeworytniczych z Hiroshige. W 1852 r. Kunisada stworzył serię „Restauracje w Edo”, a następnie współpracował z Hiroshige w 1855 r. przy serii „Pięćdziesiąt trzy miejsca malowane dwoma pędzlami”. Kunisada przewodniczył również szkole ukiyo-e. Wśród jego najbardziej utalentowanych uczniów byli Kunichika i Chikanobu, z których obaj osiągnęli sławę jako wybitni artyści w japońskiej tradycji druku drzeworytniczego.
