Para pistoletów skałkowych, Europa Zachodnia, XVIII w.

dł. całk. 480 mm, masa 1015 i 1010 g, kaliber 18 mm

L u f a stalowa, niegwintowana, lekko zwężająca się ku wylotowi, w części dennej ośmiogranna. Mocowana do osady dwiema przetyczkami na łożu i śrubą na warkoczu ze szczerbinką. Lufa w części dennej dekorowana rytym ornamentem roślinnym. Z a m e k skałkowy typu francuskiego. Blacha i kontrblacha, krzesiwo, kurek, kabłąk z długimi wąsami, pokryte grawerowaną dekoracją o charakterze roślinno-rocaillowym. Wszystkie metalowe części zamków, a także mosiężne okucie głowicy, osadzone w wyprofilowanych w osadzie gniazdach. Mechanizm zamka sprawny. O s a d a – łoże i kolba – z jednolitego kawałka drewna orzechowego. Łoże, sięgające wylotu lufy, z atrapą pobojczyka. Kolba łagodnie łukowato wygięta do dołu, z gruszkowatą głowicą. Kolba i łoże w dużej części pokryte snycerską dekoracją rocaillową oraz inkrustacją z cienkiego, srebrnego drutu. Opisaną parę pistoletów o cechach broni europejskiej charakteryzuje bogata dekoracja, częściowo w manierze orientalnej. Pistolety takie, nazywane lewantyjskimi, produkowano między innymi we Włoszech i Francji; przeznaczone były dla obszaru Bliskiego Wschodu – XVIII-wiecznego Imperium Osmańskiego. Potwierdza to ślad likwidacji pobojczyka, który w pistoletach orientalnych znajdował się nie pod lufą lecz osobno. Lustro krzesiwa ma charakterystyczne pionowe ryfle, spotykane w krzesiwach zamków rodzimej broni orientalnej typu „miquelet”.
pochodzenie: Polski Dom Aukcyjny „Sztuka”, aukcja 8 maja 1999 r., poz. 22. Opracowanie prof. dr hab. Zdzisław Żygulski jr.
stan zachowania: 3+, 3+/4,4/5,5