Maria Ewa ŁUNKIEWICZ-ROGOYSKA (1895-1967), Kompozycja (1957)

Maria Ewa ŁUNKIEWICZ-ROGOYSKA (1895-1967), Kompozycja (1957)

olej, płótno

38 x 46 cm 

sygn. i dat. p.d.

Maria Ewa Łunkiewicz-Rogoyska studiowała w latach 1921-1924 w Ecole Nationale des Arts Décoratifs w Paryżu. Po powrocie do Polski osiadła w Warszawie. Nawiązała szerokie kontakty z awangardowymi grupami, jak „Blok”, „Praesens”, „a. r.” oraz z artystami tych ugrupowań, szczególnie z Henrykiem Stażewskim, Mieczysławem Szczuką, Władysławem Strzemińskim, Katarzyną Kobro i in. W 1930 ponownie wyjechała do Paryża, gdzie rozszerzyła te kontakty o grupy „Abstraction-Création” i „Cercle et Carré”, z którą wystawiała oraz o osobistości takie, jak Piet Mondrian, Michel Seuphor, Georges Vantongerloo. W 1931 miała pierwszą wystawę indywidualną w Salonie Czesława Garlińskiego w Warszawie, w 1932 wzięła udział w jednej z najważniejszych manifestacji polskiej awangardy konstruktywistycznej – wystawie „Nowa Generacja” we Lwowie i Łodzi. Jej malarstwo w tych latach zdradzało wpływy puryzmu Ozenfanta i Jeannereta. W końcu lat 30. malowala obrazy abstrakcyjne, w których wykorzystywała doświadczenia kubizmu i własne predylekcje do stonowanej, subtelnej kolorystyki. W czasie II wojny światowej straciła niemal cały swój dorobek artystyczny. Po wojnie, blisko zaprzyjaźniona od lat międzywojennych z Henrykiem Stażewskim, dzieliła z nim pracownię, która stała się żywym ośrodkiem sztuki nowoczesnej i miejscem spotkań artystów i krytyków. Była również związana z kręgiem Mirona Białoszewskiego, współpracowała z Teatrem na Tarczyńskiej. Po 1955 wystawiała w Galerii Krzywe Koło Mariana Bogusza, gdzie miała wystawę indywidualną w 1962. Uczestniczyła w Wystawie Malarstwa w cyklu „Polskie Dzieło Plastyczne w XV-lecie PRL”, Muzeum Narodowe, Warszawa 1961, I Plenerze Koszalińskim, Osieki 1963, I Sympozjum „Złotego Grona”, Zielona Góra 1965.