Jedna z rzadszych odmian dukata brzeskiego z rocznika 1659, który należy do roczników o największej emisji spośród wszystkich dukatów z lat 1651-1662. Znajduje to również odzwierciedlenie w ilości wyodrębnionych przez Marcina Grandowskiego, typów i odmian, największej z wszystkich znanych nam roczników.
W specjalistycznym katalogu "Wspólne mennictwo trzech braci 1651-1662", autorstwa Marcina Grandowskiego odmiana ze stopniem rzadkości R7-, co oznacza 9-10 znanych autorowi sztuk.
Moneta lekko pofalowana.
Awers: trzy półpostacie książąt w zbrojach zwrócone na wprost, pod egzergą ornament, na górze legendy jabłko panowania
D G GEORGIUS LUDOVIC & CHRISTIA FRAT
Rewers: czteropolowa tarcza herbowa typu włoskiego (skwadrowany Orzeł śląski i Szachownica), ozdobiona trzema hełmami typu prętowego z klejnotami i labrami, z boków inicjały E-W, Eliasa Weissa, na dole otoku znak mincmistrza Christiana Pfahlera
DUCES SILESIÆ LIGN-BREG & WOLAV 1659
Złoto, średnica 22 mm, waga 3.28 g
Pan Marcin Grandowskim w swoim katalogu "Wspólne mennictwo trzech braci 1651-1662" o mennictwie "trzech braci" pisze tak: "...Obejmując wspólne rządy w księstwie brzeskim, a następnie legnickim trzej bracia nie posiadali praw do bicia własnej monety. Mennica Śląskie utraciły je jeszcze w okresie panowania Jana Christiana i jego brata Jerzego Rudolfa. 26 czerwca 1623 roku cesarz Ferdynand II wydał rozporządzenie na mocy którego jedynym czynnym warsztatem menniczym na Śląsku zaopatrującym Dolny i Górny Śląsk miała być cesarska mennica we Wrocławiu. Jednocześnie pozostałe Śląskie mennice miejskie i książęce miały wstrzymać działalność. Zarządzenie to miało położyć kres chaosowi monetarnemu, który powstał poprzez wybijanie niepełnowartościowych monet. Znaczne koszty wojenne doprowadziły jednak do uruchomienia jeszcze w tym samym roku pięciu śląskich mennic w Głogowie, Żaganiu, Nysie, Opolu i Raciborzu, które zaczęły zalewać rynek monetami 24-krajcarowymi.
Trzej bracia jeszcze bez zezwolenia cesarza, które wkrótce uzyskali, uruchomili w 1651 roku mennicę w Brzegu, przenosząc tam mennice z Oławy założoną przez ich ojca w 1621 roku. Siedziba mennicy brzeskiej, której działalność wznowili książęta znajdowała się w bezpośrednim sąsiedztwie Odry w kompleksie budynków dawnego klasztoru św. Antoniego przy ul. Garbarskiej. W tym miejscu istniała ona do 1714 roku, stając się tym samym najdłużej działającą mennicą piastowską na Śląsku."
