Stanisław Ignacy Witkiewicz (1885 Warszawa – 1939 Jeziory na Polesiu) Portret pianisty Goreckiego, 2 poł. V 1933 r.

Witkacy w 1925 r. porzucił malarstwo olejne i założył jednoosobową Firmę Portretową, której „(…) Regulamin zakładał pięć podstawowych typów portretów wykonywanych pastelami według z góry ustalonych konwencji i oznaczonych literami alfabetu A, B, C, D i E. Każdy typ miał swoją cenę z wyjątkiem typu C, który był zarezerwowany dla przyjaciół i określał wizerunki powstające w czasie spotkań towarzyskich połączonych na ogół z konsumpcją alkoholu i używaniem narkotyków. Zgodnie z Regulaminem, typ C zakładał „subiektywną charakterystykę modelu" oraz „spotęgowania karykaturalne, tak formalne jak i psychologiczne", co w praktyce oznaczało dość swobodne potraktowanie, które dość często prowadziło do deformacji. Jednak portret pianisty Góreckiego zawiera też oznaczenia, które informują o abstynencji zarówno nikotynowej („NP" = „nie palił"), jak i alkoholowej („Nlr = „nie pił"), a więc był on wykonany bez większych zniekształceń widzenia, które mogły ewentualnie spowodować napoje wyskokowe. Jednak nietypowe ujęcie modela, częściowo przysłoniętego nieregularną formą o kształcie nawiązującym do szczytu górskiego oraz swobodny sposób rysowania świadczą o nieformalnych okolicznościach powstania wizerunku. Żartobliwy, rymowany napis umieszczony przez Witkacego na portrecie dodatkowo wskazuje, że artysta wykonał go z przyjemnością i sympatią dla modela, co podnosi atrakcyjność tej pracy. Wizerunek powstał w Krakowie (…) gdzie Witkacy przebywał w okresie od 14 maja do 1 czerwca 1933 r. i z jego listów wysyłanych wówczas do żony wiemy, że wykonał tam szereg portretów, głównie na zamówienie, w ramach działalności Firmy, ale też rewanżował się Szumanom za gościnę portretując gospodarzy oraz bliskie im osoby.(…) Gorecki należał do bliskiego kręgu Marii i Stefana Szumanów, z którymi artysta się przyjaźnił (…).”
Cytowane fragmenty pochodzą z ekspertyzy p. Anny Żakiewicz