akwarela, czarna kredka, papier, 29,5 x 41,5 cm, sygnowany i datowany l. d.: 'W.Strz | 1944', na odwrocie opinia Janusza Zagrodzkiego potwierdzająca autentyczność pracy: 'Rysunek jest oryginalnym dziełem Władysława Strzemińskiego, jednym z serii rysunków na podobny temat, wykonany w 1944 roku | Janusz Zagrodzki | Łódź, dn. 2 IX 1979 roku.'
Prezentowana praca jest przykładem rzadko pojawiających się na rynku barwnych prac Strzemińskiego. Powstała w okupacyjnej Łodzi, w okresie bardzo trudnym dla artysty, obok cykli ekspresyjnych rysunków oddających wojenną gehennę ("Białoruś zachodnia", "Deportacje", "Wojna domom", "Twarze", "Pejzaże i martwe natury", "Tanie jak błoto", "Ręce, które nie z nami", "Moim przyjaciołom Żydom"). Figuratywne przedstawienie kwiatów zostało pokryte barwnymi plamami czystych kolorów, które nie przypadkowo układają się w pewien rytm. Jak mówił Strzemiński, tworząc z natury - "eksperymentuje się", dążąc bądź do ukazania w przedmiotach "rytmów nieregularnej symetrii", bądź zwykłej "rytmiki plam barwnych" zależnej od siły kolorów. W okresie wojny artysta wykonał szereg rysunków, analogicznych do naszego, przeznaczonych na sprzedaż, które określał mianem "typu kompromisowego", część z nich znajduje się obecnie w zbiorach Muzeum Sztuki w Łodzi.
POCHODZENIE:
- kolekcja prywatna, Niemcy (zakup w galerii w Warszawie w 1986 r.)
- własność Bolesława Hochlingera
OPINIE:
- na odwrocie opinia Janusza Zagrodzkiego z 1979 roku
LITERATURA:
Władysław Strzemiński 1893-1952. W setną rocznicę urodzin, Łódź 1994, por. poz. kat. II.68, II.71, II.74, II.98, II.99.
Teoretyk sztuki, malarz, projektant druku funkcjonalnego, pionier konstruktywistycznej awangardy lat 20. i 30. XX wieku, twórca teorii unizmu. Podczas I wojny światowej w randze podporucznika służył w Twierdzy Osowiec i był jednym z nielicznych, którzy przeżyli tzw. atak umarłych, a następnie walczył na Białorusi, gdzie w maju 1916 został ciężko ranny (stracił rękę i nogę oraz wzrok w jednym oku)[2]. Za zasługi na polu walki otrzymał Order Świętego Jerzego. Nie mogąc kontynuować kariery wojskowej rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych w Moskwie, której jednak nie ukończył. Następnie został asystentem Kazimierza Malewicza w Szkole Sztuk Pięknych w Witebsku. W ciągu zaledwie kilku lat znalazł się w czołówce rosyjskiej awangardy, współpracując m.in. z El Lissickim i Aleksandrem Rodczenką. W 1921 roku wraz z żoną Katarzyną Kobro przeprowadził się do Wilna, gdzie współorganizował Wystawę Nowej Sztuki (1923) oraz grupy Blok Kubistów, Suprematystów i Konstruktywistów. Był członkiem międzynarodowej grupy Abstraction-Creation. Od roku 1931 przebywał w Łodzi, gdzie współtworzył Międzynarodową Kolekcję Sztuki Nowoczesnej. W 1945 został wykładowcą w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, której był współzałożycielem. W tym samym roku przekazał swą spuściznę artystyczną Muzeum Sztuki w Łodzi. W 1950 Strzemiński został na polecenie Ministerstwa Kultury i Sztuki, zwolniony z pracy w PWSSP pod zarzutem nierespektowania norm doktryny realizmu socjalistycznego. Swoją twórczością wniósł wiele w światową awangardę. Krytyka światowa zalicza Strzemińskiego do ścisłej czołówki artystów XX wieku.
