akryl, olej na płótnie, 88x92 cm, syg. tył "Zofia Hyjek, 2021"
Zofia Paloma Hyjek - ur. w 1991r. w Krakowie. Studiowała 3 kierunki na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych: architekturę wnętrz, grafifikę oraz malarstwo na którym uzyskała dyplom. W życiu codziennym łączy całą swoją dotychczasową edukację zajmując się wszelkimi działaniami artystycznymi, na które ma ochotę. Począwszy od tworzenia grafifiki użytkowej, przez komiksy, plakaty, printy, rysunki oraz malarstwo. Zofifia w twórczości czerpie inspiracje głównie z flflamandzkiego prymitywizmu, słowiańskiej mitologii, fifilozofifii Carla Gustava Junga, Jamesa Lovelocka czy Martina Heideggera. Założycielka wydawnictwa nazwanego Studio EEEOOO oscylującego dookoła serigrafifii oraz RISO. Jej pracę są w kolekcjach prywatnych w Polsce oraz poza jej granicami, sprzedawane były przez fundację F.A.I.T. czy Desę. Prywatnie Zosia kocha las, psy, długie spacery oraz malarstwo średniowieczne.
Opis pracy:
Kiedy byłam mała, i rodzice brali mnie do kościoła zastanawiałam się, jak to jestmożliwe, że ludzie uwierzyli w boga.
Kiedy byłam mała, moja starsza siostra wymyśliła plan na osiąganie swoich celów. Udając własnego ducha, sprawdzała stan skamielenia mojego serca. Najczęściej okazywało się, że moje serce to już w połowie chłodny głaz. Naturalnie, żeby odmienić ten proces i wrócić na drogę zbawienia musiałam wykonywać różne rozkazy np. Posprzątać nasz wspólny pokój.
Kiedy byłam mała, mama wysłała mnie do katolickiej szkoły. Wtedy po raz pierwszy usłyszałam, że nigdy nie będę święta, ponieważ nie ma i nigdy nie było świętej Zofifii. Słowa padły z ust Siostry zakonnej, która była wtedy również dyrektorką. Kiedy byłam mała, cierpiałam na bezsenność. Siedziałam do wschodu słońca na biurku nie czując senności. Postanowiłam, że moim przyjacielem, będzie jakieś zwierzę nocne, kupiłam szczury. Były kochane, ale nie spełniały swojej roli. W zasadzie przez nie czułam się jeszcze gorzej, bo okazało się, że szczury jednak śpią. I to niestety w nocy.
Kiedy byłam mała, kochałam zwierzęta bardziej od ludzi. Często śniło mi się, że jestem w piekle a diabeł każe mi dokonać niemoralnego wyboru: wrzucić do kotła z lawą moja rodzinę czy naszego jamnika? Wybawiałam jamnika.
Kiedy byłam mała, nosiłam długie warkocze, bo przecież miałam takie gęste włosy. Włosy to ozdoba kobiety a kobieta powinna być ładna.
Kiedy byłam mała, moja wychowawczyni wyciągnęła na środek klasy moją koleżankę oraz mnie. Zadała na głos pytanie: „z kim lepiej by się wam rozmawiało? Ze schludną Alicją czy rozczochraną Zosią?”. Alicja miała kucyk zrobiony od początku do końca z samych gumek oraz milion spinek na głowie, a ja wyżej wspomniane warkocze.
Kiedy byłam mała, wstydziłam się powiedzieć, że coś mnie boli. Do tej pory nie wiem dlaczego.
Kiedy byłam mała, miałam dwie przyjaciółki. Obie były piękne i mądre i wedługinnych robiły wszystko lepiej ode mnie. Przynajmniej tak pamiętam.
Kiedy byłam mała, chciałam się do wszystkich przytulać, jednocześnie gdy ktokolwiek przychodził do domu chowałam się pod łóżkiem.
Kiedy byłam mała, siostra bawiła się ze mną w wojnę. Kazała mi siedzieć pod stołem z powodu bombardowania, podczas gdy sama szła na zwiady. Długo nie wracała.
Kiedy byłam mała, mama wzięła mnie na wystawę o śmierci. Przez następnych parę lat myślałam, że w moim sąsiedztwie mieszka kostucha.
Kiedy byłam mała, nie czułam czasu, wydawało mi się, że wszystko już było.
Myślałam, że lubię być mała, teraz wolę być duża.
