Tkanina dekoracyjna - Szal kaszmirowy

wełna, barwniki naturalne; technika tkacka typu espolinage, haft; podszycie wtórne, płócienne, taśma typu rzep; 273 x 140 cm.
Azja lub Europa, XIX w.
Środek tkaniny - prostokątne pole, biało-kremowe, podzielone na cztery kwatery delikatną dekoracją haftowaną, w formie stylizowanych drzewek - na osi dłuższej i poprzecznej; w narożach umieszczone palmety „bota” z wnętrzem wypełnionym drobnymi wzorami kwiatowymi, otoczone stylizowanymi gałązkami kwiatowymi. Pole główne obrzeżone bordiurą z takich samych palmet o typowym kształcie migdałowym, z wierzchołkiem lekko zakręconym. Na osi dłuższej - z obu stron tkaniny - szerokie zakończenia z rzędem siedmiu większych, wydłużonych „bota”. Wzdłuż krawędzi całej tkaniny - jeszcze jeden pas - z wzorami geometryczno-roślinnymi. Przeważające kolory dekoracji: niebieski, bordo, jasno-czerwony, żółcie, zielenie, róż indyjski.
Na jednej z krótszych krawędzi - bardzo słabo czytelna pieczątka tuszowa; dające się odszyfrować litery „BHZ” - skrót nazwy instytucji „Biuro Handlu Zagranicznego”, funkcjonującej w PRL.
Stan zachowania: naderwane naroża tkaniny, liczne przetarcia i pęknięcia.
Tkaniny tego rodzaju, mające swój początek w XV wieku w Kaszmirze, apogeum swego powodzenia przeżyły na przełomie XVIII i XIX w. upowszechniwszy się w modzie europejskiej - jako sprowadzane z Azji chusty i szale, później wytwarzane również w kilku ośrodkach w Europie. Echem tej mody stały się produkowane, głównie na Śląsku, ludowe chusty - element strojów śląskich i krakowskich.
Pierwotnie dodatek do ubioru - wykorzystywany równie często do dekoracji wnętrz - jako nakrycie łóżek lub szezlongów, tkanina na ścianę, albo drapowana zasłona na okno.