Monety Księstwa Warszawskiego

Pogrom Prus pod Jeną i Auerstadtem złamał doszczętnie ich potęgę i omal, że nie wymazał z karty Europy. Wdzięki ponętnej Luizy, żony Fryderyka Wilhelma III, uratowały Prusy od zupełnej zagłady; okrojono tylko posiadłości pruskie. Pomiędzy wieloma prowincyami, jakie Prusy w r. 1807 straciły, na mocy pokoju Tylżyckiego, była i większa część zaboru polskiego, z którego Napoleon I utworzył Księstwo Warszawskie i oddał nad niem rządy Frydrykowi Augustowi, królowi saskiemu. Zaraz po ukonstytuowaniu się rządu, minister finansów Węgliński, zajął się urządzeniem mennicy i na ten cel w roku 1808 zakupił na rzecz skarbu za 14.000 dukatów, od ks. Józefa Poniatowskiego, ministra wojny, dom przy ulicy Bielańskiej w Warszawie, gdzie za czasów Rzeczypospolitej znajdowała się mennica króla Stanisława Augusta, a komisya skarbu zajęła się przygotowaniem narzędzi i utensyliów mennicznych.

Przygotowania musiały zająć sporo czasu, skoro mennica zaczęła funkcyonować dopiero w r. 1810). Mennica czynną była przez cały czas istnienia Księstwa Warszawskiego i nie wstrzymała swej czynności w r. 1813, gdy ministrów odpowiedzialnych zastąpili komisarze, wyznaczeni przez rządy związkowe. Istniała ona do końca roku 1815; po utworzeniu zaś Królestwa Polskiego była znowu czynną, przygotowując nową obiegową monetę bieżącą.

Za czasów Księstwa wybijano w niej: dukaty, talary, dwuzłotówki, złotówki, 10-groszówki, 5-groszówki, trojaki i grosze.